Winkelen. Wat zijn wij vrouwen daar toch dol op! Nooit krijgen we er genoeg van. Vooral kleding en schoenen, iets waar we nooit genoeg van krijgen of lijken te hebben. Het is nou eenmaal zo: als je er goed uitziet voel je je ook lekker. En mooie nieuwe kleding helpt daar altijd bij.
Gretig haasten we ons dus naar onze favoriete winkels waar we toch echt even moeten kijken wat er voor nieuws hangt. Systematisch word er door de rekken gespit, het ene na het andere kledingstuk wordt verzameld. Nadat je alle rekken hebt gehad wordt het tijd om te passen. Zwaar beladen met 10 kledingstukken over elke arm en aan iedere vinger een hanger strompel je het pashokje in. Nu zou je denken dat het leuke gedeelte begint.
Nog voordat ik het gordijn achter me heb dichtgesjord vind ik het al Kwalitatief Uitermate Teleurstellend. 10 kledingstukken en maar 2 haakjes. Te overzien als er een krukje stond, maar helaas ontbreekt van dit gemak ieder spoor. Je wordt dus verondersteld om deze mooie nieuwe kleding op de grond te kwakken tussen de dustbunnies want stofzuigen is iets waar ze in de meeste kledingwinkels niet aan toe lijken te komen. Ik veronderstel dat als je lang genoeg wacht dat het linoleum vanzelf in hoogpolig tapijt verandert. Dat staat dan wel weer classy…
Nadat je de nieuwe kandidaten voor je garderobe hebt opgesteld voor de strijd doe je eerst je eigen kleren uit. Cruciaal is hierbij dat je alleen maar omhoog kijkt, overal behalve in de spiegel. Want niemand ziet er goed uit in een pashokje. Het romantische TL-licht en de flatterende spaarlamp-schijnwerpers belichten iedere oneffenheid van je huid. Dus al stap je naar binnen als goed verzorgde, slanke jongedame, met 1 blik metamorfoos je in Koningin Cellulitis die al 5 weken zonder slaap en Clearasil zit. Geen putje of bultje blijft onbelicht. Vooral in lingeriezaken zijn ze hier erg sterk in.
Met mijn ogen dicht en hinkend op 1 been probeer ik een spijkerbroek aan mijn derrière te schuiven. Na 5 minuten kom ik toch echt de conclusie dat de broek niet verder gaat komen dan halverwege mijn dijen. Terwijl ik dit stuk strectchjeans van mijn huid probeer te pellen rost ineens achter me de verkoopster het gordijn open. Ik slaak een gil en val plat op m’n postzegel tussen het stof. Met een grote glimlach vraagt de verkoopster me of alles naar wens is. Terwijl mijn bleke sanka de hele winkel moont spuug ik de plukken stof uit en schenk ik haar de welbekende: WATDENKJENOUZELF?!-blik. Druipend van sarcasme doch hevig blozend sta ik op en zeg ‘prima’, waarna ik het gordijn net zo hard weer dichtros. Achter het gordijn vormt zich een kleine paddestoelwolk, gevormd door stoom die uit mijn oren komt.
Nadat ik alle topjes, broeken en rokjes weet ik precies hoe een rollade zich voelt, zoals de overbelichte spiegel mij maar al te graag demonstreert. Net zo erg bepord ook door twintigduizend lijstjes en knoppen op de meest ongelukkige plaatsen. De lol is eraf, ik voel me blue. Spatader-blue. Hier met mijn afzakkende spijkerbroek en afgetrapte gympies. Ik heb het voorlopig weer gehad met winkelen. Ik storm het pashokje uit en smijt de verkoopster met haar vastgeschroefde grijns de stapel kleding in de armen. Terwijl het iele wicht bezwijkt onder het gewicht loop ik grijzend de winkel uit. Another one bites the dust.
© Nicole de Geus 20-05-2011
Deze is opgedragen aan alle vrouwen die ook een hekel hebben aan pashokjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten