Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn of om alleen te blijven. Toen ik na een relatie van 5 jaar weer alleen was vond ik dit erg moeilijk. In het begin was het vervelend om alleen te zitten, zo erg gewend aan iemand om bij thuis te komen of ’s nachts tegenaan te kruipen. Dan mis je zelfs de náást de wasmand gegooide vieze sokken en rondslingerende schoenen. En uiteindelijk ga je zaken helder zien. Nu ben ik ruim anderhalf jaar vrijgezel en word nog elke dag gelukkiger. Ik geniet volop van het baas-in-eigen-leven zijn.
Ik ben onlangs 25 jaar geworden en om mij heen zijn veel mensen aan het settelen: ze gaan samenwonen, trouwen en sommigen beginnen zelfs al aan kinderen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je echter omringd wordt door stelletjes en hoe meer het opvalt dat jij die memo hebt gemist. Niet erg om de oude vrijster van het stel te zijn, maar de gehate vraag “[i]En Nicole, heb je alweer een nieuwe vriend?[/i]” komt wel steeds vaker langszeilen. Ik weet het, het is lief bedoeld en ik leg rustig uit waarom ik helemaal gelukkig ben in mijn eentje, de vraagsteller lijkt zich juist ongemakkelijk te voelen. Al kan dat ook komen omdat mijn tantes niet zaten te wachten op het antwoord dat ik een leuk vriendje heb, maar dat het enige jammere is dat hij zoveel batterijen in de week verslindt… :chinrub:
Eerst trok ik het me best wel aan dat mensen me “erop wezen” dat ik alleen ben. En natuurlijk heb ik na het zoveelste blauwtje wel eens gemopperd bij vrienden dat ik altijd alleen ga blijven en nooooooit meer een leuke vent zal vinden. Met een grote glimlach reageerden ze dan: [i]ach meissie, komt wel goed. Geloof me nou, het kan altijd erger[/i]. En weet je, ze hebben gelijk!
Met een pak zout op schoot, een glas rosé in de hand en een nodige dosis zelfspot hebben ik en Stephanie (mijn beste vriendin annex mede oude vrijster) voor onszelf een worst case scenario opgesteld om onszelf eraan te herinneren het leven niet zo zwaar te zien en dat het altijd erger kan. Wij hebben besloten dat wij in het ergste geval een kattenvrouwtje worden.
Dan eindigen we met zijn tweeën op een woonboot, omringd door 10 katten (dit worden er vanzelf meer). We brengen onze dagen door met het verzamelen van oude kranten en het breien van truien, sokjes en mutsjes voor de katten. Rond Kerst gaan we kaarsenstompjes omsmelten en in jampotjes doen om zo nieuwe kaarsen te maken. Die komen weer op (zelf gemaakte) haakwerkjes staan, welke ook over de rugleuning van de bank en voor het raam hangen. We kijken elke zondag een videoband van Prinses Sissi met Romi Schneider en dragen jurken met een patroon waar je nog geen placemat van zou willen. Met als finishing touch kussentjes met potpourri vulling en een rieten beer in het hoekje van de bank.
Als we een blauwtje lopen of ons alleenzaam voelen, of bij de aanblik van de meest oudbollige/truttige dingen roepen we 1 woord: KATTENVROUWTJE! En meteen liggen we in een deuk. Want die woonboot is gelukkig nog heel ver weg!
©Nicole de Geus 14-02-2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten