Winkelen. Wat zijn wij vrouwen daar toch dol op! Nooit krijgen we er genoeg van. Vooral kleding en schoenen, iets waar we nooit genoeg van krijgen of lijken te hebben. Het is nou eenmaal zo: als je er goed uitziet voel je je ook lekker. En mooie nieuwe kleding helpt daar altijd bij.
Gretig haasten we ons dus naar onze favoriete winkels waar we toch echt even moeten kijken wat er voor nieuws hangt. Systematisch word er door de rekken gespit, het ene na het andere kledingstuk wordt verzameld. Nadat je alle rekken hebt gehad wordt het tijd om te passen. Zwaar beladen met 10 kledingstukken over elke arm en aan iedere vinger een hanger strompel je het pashokje in. Nu zou je denken dat het leuke gedeelte begint.
Nog voordat ik het gordijn achter me heb dichtgesjord vind ik het al Kwalitatief Uitermate Teleurstellend. 10 kledingstukken en maar 2 haakjes. Te overzien als er een krukje stond, maar helaas ontbreekt van dit gemak ieder spoor. Je wordt dus verondersteld om deze mooie nieuwe kleding op de grond te kwakken tussen de dustbunnies want stofzuigen is iets waar ze in de meeste kledingwinkels niet aan toe lijken te komen. Ik veronderstel dat als je lang genoeg wacht dat het linoleum vanzelf in hoogpolig tapijt verandert. Dat staat dan wel weer classy…
Nadat je de nieuwe kandidaten voor je garderobe hebt opgesteld voor de strijd doe je eerst je eigen kleren uit. Cruciaal is hierbij dat je alleen maar omhoog kijkt, overal behalve in de spiegel. Want niemand ziet er goed uit in een pashokje. Het romantische TL-licht en de flatterende spaarlamp-schijnwerpers belichten iedere oneffenheid van je huid. Dus al stap je naar binnen als goed verzorgde, slanke jongedame, met 1 blik metamorfoos je in Koningin Cellulitis die al 5 weken zonder slaap en Clearasil zit. Geen putje of bultje blijft onbelicht. Vooral in lingeriezaken zijn ze hier erg sterk in.
Met mijn ogen dicht en hinkend op 1 been probeer ik een spijkerbroek aan mijn derrière te schuiven. Na 5 minuten kom ik toch echt de conclusie dat de broek niet verder gaat komen dan halverwege mijn dijen. Terwijl ik dit stuk strectchjeans van mijn huid probeer te pellen rost ineens achter me de verkoopster het gordijn open. Ik slaak een gil en val plat op m’n postzegel tussen het stof. Met een grote glimlach vraagt de verkoopster me of alles naar wens is. Terwijl mijn bleke sanka de hele winkel moont spuug ik de plukken stof uit en schenk ik haar de welbekende: WATDENKJENOUZELF?!-blik. Druipend van sarcasme doch hevig blozend sta ik op en zeg ‘prima’, waarna ik het gordijn net zo hard weer dichtros. Achter het gordijn vormt zich een kleine paddestoelwolk, gevormd door stoom die uit mijn oren komt.
Nadat ik alle topjes, broeken en rokjes weet ik precies hoe een rollade zich voelt, zoals de overbelichte spiegel mij maar al te graag demonstreert. Net zo erg bepord ook door twintigduizend lijstjes en knoppen op de meest ongelukkige plaatsen. De lol is eraf, ik voel me blue. Spatader-blue. Hier met mijn afzakkende spijkerbroek en afgetrapte gympies. Ik heb het voorlopig weer gehad met winkelen. Ik storm het pashokje uit en smijt de verkoopster met haar vastgeschroefde grijns de stapel kleding in de armen. Terwijl het iele wicht bezwijkt onder het gewicht loop ik grijzend de winkel uit. Another one bites the dust.
© Nicole de Geus 20-05-2011
Deze is opgedragen aan alle vrouwen die ook een hekel hebben aan pashokjes.
vrijdag 20 mei 2011
woensdag 16 februari 2011
Kattenvrouwtje
Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn of om alleen te blijven. Toen ik na een relatie van 5 jaar weer alleen was vond ik dit erg moeilijk. In het begin was het vervelend om alleen te zitten, zo erg gewend aan iemand om bij thuis te komen of ’s nachts tegenaan te kruipen. Dan mis je zelfs de náást de wasmand gegooide vieze sokken en rondslingerende schoenen. En uiteindelijk ga je zaken helder zien. Nu ben ik ruim anderhalf jaar vrijgezel en word nog elke dag gelukkiger. Ik geniet volop van het baas-in-eigen-leven zijn.
Ik ben onlangs 25 jaar geworden en om mij heen zijn veel mensen aan het settelen: ze gaan samenwonen, trouwen en sommigen beginnen zelfs al aan kinderen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je echter omringd wordt door stelletjes en hoe meer het opvalt dat jij die memo hebt gemist. Niet erg om de oude vrijster van het stel te zijn, maar de gehate vraag “[i]En Nicole, heb je alweer een nieuwe vriend?[/i]” komt wel steeds vaker langszeilen. Ik weet het, het is lief bedoeld en ik leg rustig uit waarom ik helemaal gelukkig ben in mijn eentje, de vraagsteller lijkt zich juist ongemakkelijk te voelen. Al kan dat ook komen omdat mijn tantes niet zaten te wachten op het antwoord dat ik een leuk vriendje heb, maar dat het enige jammere is dat hij zoveel batterijen in de week verslindt… :chinrub:
Eerst trok ik het me best wel aan dat mensen me “erop wezen” dat ik alleen ben. En natuurlijk heb ik na het zoveelste blauwtje wel eens gemopperd bij vrienden dat ik altijd alleen ga blijven en nooooooit meer een leuke vent zal vinden. Met een grote glimlach reageerden ze dan: [i]ach meissie, komt wel goed. Geloof me nou, het kan altijd erger[/i]. En weet je, ze hebben gelijk!
Met een pak zout op schoot, een glas rosé in de hand en een nodige dosis zelfspot hebben ik en Stephanie (mijn beste vriendin annex mede oude vrijster) voor onszelf een worst case scenario opgesteld om onszelf eraan te herinneren het leven niet zo zwaar te zien en dat het altijd erger kan. Wij hebben besloten dat wij in het ergste geval een kattenvrouwtje worden.
Dan eindigen we met zijn tweeën op een woonboot, omringd door 10 katten (dit worden er vanzelf meer). We brengen onze dagen door met het verzamelen van oude kranten en het breien van truien, sokjes en mutsjes voor de katten. Rond Kerst gaan we kaarsenstompjes omsmelten en in jampotjes doen om zo nieuwe kaarsen te maken. Die komen weer op (zelf gemaakte) haakwerkjes staan, welke ook over de rugleuning van de bank en voor het raam hangen. We kijken elke zondag een videoband van Prinses Sissi met Romi Schneider en dragen jurken met een patroon waar je nog geen placemat van zou willen. Met als finishing touch kussentjes met potpourri vulling en een rieten beer in het hoekje van de bank.
Als we een blauwtje lopen of ons alleenzaam voelen, of bij de aanblik van de meest oudbollige/truttige dingen roepen we 1 woord: KATTENVROUWTJE! En meteen liggen we in een deuk. Want die woonboot is gelukkig nog heel ver weg!
©Nicole de Geus 14-02-2011
Ik ben onlangs 25 jaar geworden en om mij heen zijn veel mensen aan het settelen: ze gaan samenwonen, trouwen en sommigen beginnen zelfs al aan kinderen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je echter omringd wordt door stelletjes en hoe meer het opvalt dat jij die memo hebt gemist. Niet erg om de oude vrijster van het stel te zijn, maar de gehate vraag “[i]En Nicole, heb je alweer een nieuwe vriend?[/i]” komt wel steeds vaker langszeilen. Ik weet het, het is lief bedoeld en ik leg rustig uit waarom ik helemaal gelukkig ben in mijn eentje, de vraagsteller lijkt zich juist ongemakkelijk te voelen. Al kan dat ook komen omdat mijn tantes niet zaten te wachten op het antwoord dat ik een leuk vriendje heb, maar dat het enige jammere is dat hij zoveel batterijen in de week verslindt… :chinrub:
Eerst trok ik het me best wel aan dat mensen me “erop wezen” dat ik alleen ben. En natuurlijk heb ik na het zoveelste blauwtje wel eens gemopperd bij vrienden dat ik altijd alleen ga blijven en nooooooit meer een leuke vent zal vinden. Met een grote glimlach reageerden ze dan: [i]ach meissie, komt wel goed. Geloof me nou, het kan altijd erger[/i]. En weet je, ze hebben gelijk!
Met een pak zout op schoot, een glas rosé in de hand en een nodige dosis zelfspot hebben ik en Stephanie (mijn beste vriendin annex mede oude vrijster) voor onszelf een worst case scenario opgesteld om onszelf eraan te herinneren het leven niet zo zwaar te zien en dat het altijd erger kan. Wij hebben besloten dat wij in het ergste geval een kattenvrouwtje worden.
Dan eindigen we met zijn tweeën op een woonboot, omringd door 10 katten (dit worden er vanzelf meer). We brengen onze dagen door met het verzamelen van oude kranten en het breien van truien, sokjes en mutsjes voor de katten. Rond Kerst gaan we kaarsenstompjes omsmelten en in jampotjes doen om zo nieuwe kaarsen te maken. Die komen weer op (zelf gemaakte) haakwerkjes staan, welke ook over de rugleuning van de bank en voor het raam hangen. We kijken elke zondag een videoband van Prinses Sissi met Romi Schneider en dragen jurken met een patroon waar je nog geen placemat van zou willen. Met als finishing touch kussentjes met potpourri vulling en een rieten beer in het hoekje van de bank.
Als we een blauwtje lopen of ons alleenzaam voelen, of bij de aanblik van de meest oudbollige/truttige dingen roepen we 1 woord: KATTENVROUWTJE! En meteen liggen we in een deuk. Want die woonboot is gelukkig nog heel ver weg!
©Nicole de Geus 14-02-2011
maandag 14 februari 2011
Assertivimeid
Assertiviteit. Volgens de van Dale betekent dit: het zichzelf durven zijn. Deze eigenschap staat voor mij gekoppeld aan zelfvertrouwen, durf en een goede dosis relativeringsvermogen, zodat je jezelf en je leven niet zo serieus neemt. Ik kan gelukkig eerlijk zeggen dat ik mezelf durf te zijn, ongeacht of dat tot (plaatsvervangende) schaamte van mijn gezelschap leidt.
Wanneer je een verband legt tussen assertiviteit en daten zou je haast zeggen, dat je met een beetje durf en zelfvertrouwen een heel eind komt. Het is een veelgehoorde klacht onder mijn mannelijke vrienden dat “het altijd maar van hun kant moet komen”. Ze vinden dat vrouwen best initiatief mogen tonen. Dat vinden ze zelfs wel spannend. Zelf moet ik ook niet denken aan zo’n inschikkelijk type die op iedere vraag of voorstel van jouw kant zegt: Wat jij wilt schatje… BRAAK! Mag ik even een teiltje?
Gesterkt hierdoor ga ik met mijn vriendin op stap. We staan aan de bar van een leuke kroeg en een paar meter verderop spot ik ineens een paar grote blauwe kijkers. Hallo daar! Wat zit er nog meer bij? Leuke kop, mooie lach, verzorgd, conclusie: een goede eerste indruk. We hebben oogcontact. Ik lach, hij lacht terug terug. Over de schouders van ons gezelschap wordt een paar glimlachen en knipoogjes over en weer geworpen. Tijd om een praatje te gaan maken. Terwijl mijn vriendin buiten gaat aanpappen met knappe rokende mannen loop ik rustig op Blue Eyes af.
Hij ziet me aankomen en bevriest spontaan. Je ziet zijn lach langzaam van zijn gezicht glijden zich afvragen wat ik doe. Ik heb nog geen ‘hoi’ gezegd of hij kijkt naar me als een konijn in groot licht. Mij lijkt het duidelijk en bijna vertel ik dat ik kom om hem te leren breien maar besluit dat sarcasme op dat moment misschien niet de juiste tactiek is. Ik laat me niet van de wijs brengen en knoop een gesprekje aan. We babbelen wat over koetjes en kalfjes: Hij studeert, woont nog thuis en houdt van auto’s. Hij geeft aan van stoere, zelfstandige vrouwen te houden. Ik vertel over mezelf heb een leuke baan, heb m’n eigen koopwoning en ben aan het sparen voor een Corvette. Naarmate het gesprek vordert zie ik mijn gesprekspartner worstelen om zich een houding te geven. Het is me duidelijk: Assertivimeid heeft weer een teer jongenszieltje gekrenkt met haar directheid. Gelukkig komt mijn vriendin weer binnen dus ik blaas de aftocht en worstel me naar de bar.
Ze reikt me een wijntje aan en we proosten. Vraag mezelf nog even af: Ben ik te direct? Te gebekt zoals mijn vader altijd zegt? Te veeleisend? Je kunt immers van een kwal niet verwachten dat hij gaat lopen… Alsof Stephanie mijn gedachten kan lezen leunt ze naar me toe en zegt: 'Vanzelf vind je er een die niet in z’n broek plast als je hem aanspreekt.' We lachen naar elkaar en proosten. Ik maak alleen nog een mentale memo dat mannen net als vrouwen niet weten wat ze willen. Initiatief tonen (lijken te hebben) is goed, maar het daadwerkelijk hebben is too much. Ach, Mozes zou zich ook ongemakkelijk voelen als die berg ineens op hem afkwam…
©Nicole de Geus 14-02-2011
Wanneer je een verband legt tussen assertiviteit en daten zou je haast zeggen, dat je met een beetje durf en zelfvertrouwen een heel eind komt. Het is een veelgehoorde klacht onder mijn mannelijke vrienden dat “het altijd maar van hun kant moet komen”. Ze vinden dat vrouwen best initiatief mogen tonen. Dat vinden ze zelfs wel spannend. Zelf moet ik ook niet denken aan zo’n inschikkelijk type die op iedere vraag of voorstel van jouw kant zegt: Wat jij wilt schatje… BRAAK! Mag ik even een teiltje?
Gesterkt hierdoor ga ik met mijn vriendin op stap. We staan aan de bar van een leuke kroeg en een paar meter verderop spot ik ineens een paar grote blauwe kijkers. Hallo daar! Wat zit er nog meer bij? Leuke kop, mooie lach, verzorgd, conclusie: een goede eerste indruk. We hebben oogcontact. Ik lach, hij lacht terug terug. Over de schouders van ons gezelschap wordt een paar glimlachen en knipoogjes over en weer geworpen. Tijd om een praatje te gaan maken. Terwijl mijn vriendin buiten gaat aanpappen met knappe rokende mannen loop ik rustig op Blue Eyes af.
Hij ziet me aankomen en bevriest spontaan. Je ziet zijn lach langzaam van zijn gezicht glijden zich afvragen wat ik doe. Ik heb nog geen ‘hoi’ gezegd of hij kijkt naar me als een konijn in groot licht. Mij lijkt het duidelijk en bijna vertel ik dat ik kom om hem te leren breien maar besluit dat sarcasme op dat moment misschien niet de juiste tactiek is. Ik laat me niet van de wijs brengen en knoop een gesprekje aan. We babbelen wat over koetjes en kalfjes: Hij studeert, woont nog thuis en houdt van auto’s. Hij geeft aan van stoere, zelfstandige vrouwen te houden. Ik vertel over mezelf heb een leuke baan, heb m’n eigen koopwoning en ben aan het sparen voor een Corvette. Naarmate het gesprek vordert zie ik mijn gesprekspartner worstelen om zich een houding te geven. Het is me duidelijk: Assertivimeid heeft weer een teer jongenszieltje gekrenkt met haar directheid. Gelukkig komt mijn vriendin weer binnen dus ik blaas de aftocht en worstel me naar de bar.
Ze reikt me een wijntje aan en we proosten. Vraag mezelf nog even af: Ben ik te direct? Te gebekt zoals mijn vader altijd zegt? Te veeleisend? Je kunt immers van een kwal niet verwachten dat hij gaat lopen… Alsof Stephanie mijn gedachten kan lezen leunt ze naar me toe en zegt: 'Vanzelf vind je er een die niet in z’n broek plast als je hem aanspreekt.' We lachen naar elkaar en proosten. Ik maak alleen nog een mentale memo dat mannen net als vrouwen niet weten wat ze willen. Initiatief tonen (lijken te hebben) is goed, maar het daadwerkelijk hebben is too much. Ach, Mozes zou zich ook ongemakkelijk voelen als die berg ineens op hem afkwam…
©Nicole de Geus 14-02-2011
Cling-on
Dit weekend was het eerste Kerstdag en ik stond gezellig met mijn neven bij te praten. Een van hen blijkt een fan van mijn stukjes (ben vreselijk gevleid Daan) en hij vroeg me waarom ik al even niets geschreven had. Verder was hij erg benieuwd hoe ik uit de Poel des Verderfs ben gekomen, naar mijn verdere ervaringen met de dating site. Heb meteen besloten weer een en ander neer te krabbelen. Dus hier gaan we!
Over de datingsite: Ik heb ECHT geprobeerd open minded te zijn en oprecht mijn best gedaan er iets van te maken. Als ik een oordeel wil vellen moet zoiets een eerlijke kans krijgen. Anyways, op de site kreeg ik aandacht genoeg, daar lag het echt niet aan. Voelde me oprecht gevleid en werd een beetje verlegen van alle berichten. Er waren mannen die deden echt hun best deden en een halve brief schreven. De meerderheid van de berichten had echter een strekking van: Hey lekker ding wil je chatten? Nee dude, ik wil niet jouw rukbeurt van de avond zijn. En weer een berichtje dat niet verder kwam dan mijn delete knop.
Dit is wel heel kort door de bocht natuurlijk, het was niet alleen maar huilen met de pet op. Maar het werkte niet bemoedigend. Bij sommige profielen moest ik ernstig mijn best doen om mijn rechterwenkbrauw uit mijn haargrens te pulken. Leuk hoor als je chihuahuas je hobby zijn, maar als je als 34-jarige single man aan de vrouw wilt zou ik het zelf niet kiezen als mijn Unique Selling Point om in marketing termen te praten. En mocht je het je afvragen: wederom iets dat ik niet verzin, er was echt iemand die dat op z’n profiel had staan.
Nee, het concept daten via Internet is niet aan mij besteed. Wat mij de perfecte manier leek is dat je gewoon tegen iemand aanloopt, bijvoorbeeld bij vrienden thuis.
Warempel, de dag dat ik had besloten te nokken met het concept datingsite kwam ik iemand tegen. Leek een aardige, stoere jongen op het eerste gezicht. Na een tijdje de spreekwoordelijke kat uit de boom getuurd te hebben besloot ik een keer af te spreken. Was heel gezellig, hebben ons rot gelachen en leken veel gemeen te hebben. We hadden veel sms contact en het was echt leuk.
*Nicole dimt de lichten, zet dramatische muziek op en houdt een zaklamp onder haar kin*
Wat ik niet wist was dat ik te maken had met een zogeheten Cling-on. Dit is een klassiek geval van: eerste indrukken kunnen heel misleidend zijn. Zo ook hier. Als vrij snel begon het attente om te slaan in clingy. Kreeg om de haverklap smsjes met dingen als: ik denk aan je. 5 minuten later: waar denk je aan? Daarvan wordt mijn schaamhaar nou spontaan kunstgras, dus probeerde het duidelijk te maken dat het een etentje was, geen huwelijksaanzoek. Ik bracht het ter sprake en was opgelucht dat hij begripvol was en dat de boodschap overkwam. In mijn naïviteit dacht ik echter dat de reactie: ik begrijp het en zal gas terugnemen ook daadwerkelijk betekende dat hij het begreep en het rustig aan zou doen.
Silly me.
Dit gesprek werd namelijk gevolgd door epistels aan mijn adres, uitgebreide liefdesverklaringen op Hyves aan zijn vriendin (hiermee werd dus kennelijk ondergetekende bedoeld). Het tweede afspraakje werd ik overladen met een teddybeer, een kaart en een ketting. Uiteraard twijfel ik niet aan de goede bedoelingen van het heerschap in kwestie maar het betrof hier een tweede afspraakje. Ik kon alleen maar denken: Wat heb ik nou weer aan m’n fietsbel hangen?
Ik twijfelde nog aan mezelf en dacht echt dat mijn boodschap niet duidelijk was, dus besloot het niet abstract te houden en recht voor zijn raap te zijn dat ik niet zo hard van stapel wilde lopen. Goed gesprek gehad en de boodschap leek aangekomen.
Wrong again.
Drama all over want zijn liefde (ik zeg ???) werd niet beantwoord etc. Dit was het punt waarop alle sjeu verdwenen was en ik op wellicht onnodig harde wijze mijn ongenoegen uitsprak. Honestly, it wasn’t pretty…
Op dat moment beloofde ik mezelf plechtig dat het echt even schluss is met mannen. Pas als er iemand voorbij komt die echt de moeite waard is ga ik erop af. Voor mij geen spelletje Zwaan-kleef-aan meer.
Blijf erbij dat dit een veilige manier was om iemand te ontmoeten. Maar hou er rekening mee dat smaken onderling verschillen. Misschien houden je vrienden van haring, maar ben jij meer een kibbeling mens. Dus voorzichtig proeven, je weet immers nooit wat voor alien je aan de haak geslagen kunt hebben!
©Nicole de Geus 27-12-2010
Over de datingsite: Ik heb ECHT geprobeerd open minded te zijn en oprecht mijn best gedaan er iets van te maken. Als ik een oordeel wil vellen moet zoiets een eerlijke kans krijgen. Anyways, op de site kreeg ik aandacht genoeg, daar lag het echt niet aan. Voelde me oprecht gevleid en werd een beetje verlegen van alle berichten. Er waren mannen die deden echt hun best deden en een halve brief schreven. De meerderheid van de berichten had echter een strekking van: Hey lekker ding wil je chatten? Nee dude, ik wil niet jouw rukbeurt van de avond zijn. En weer een berichtje dat niet verder kwam dan mijn delete knop.
Dit is wel heel kort door de bocht natuurlijk, het was niet alleen maar huilen met de pet op. Maar het werkte niet bemoedigend. Bij sommige profielen moest ik ernstig mijn best doen om mijn rechterwenkbrauw uit mijn haargrens te pulken. Leuk hoor als je chihuahuas je hobby zijn, maar als je als 34-jarige single man aan de vrouw wilt zou ik het zelf niet kiezen als mijn Unique Selling Point om in marketing termen te praten. En mocht je het je afvragen: wederom iets dat ik niet verzin, er was echt iemand die dat op z’n profiel had staan.
Nee, het concept daten via Internet is niet aan mij besteed. Wat mij de perfecte manier leek is dat je gewoon tegen iemand aanloopt, bijvoorbeeld bij vrienden thuis.
Warempel, de dag dat ik had besloten te nokken met het concept datingsite kwam ik iemand tegen. Leek een aardige, stoere jongen op het eerste gezicht. Na een tijdje de spreekwoordelijke kat uit de boom getuurd te hebben besloot ik een keer af te spreken. Was heel gezellig, hebben ons rot gelachen en leken veel gemeen te hebben. We hadden veel sms contact en het was echt leuk.
*Nicole dimt de lichten, zet dramatische muziek op en houdt een zaklamp onder haar kin*
Wat ik niet wist was dat ik te maken had met een zogeheten Cling-on. Dit is een klassiek geval van: eerste indrukken kunnen heel misleidend zijn. Zo ook hier. Als vrij snel begon het attente om te slaan in clingy. Kreeg om de haverklap smsjes met dingen als: ik denk aan je. 5 minuten later: waar denk je aan? Daarvan wordt mijn schaamhaar nou spontaan kunstgras, dus probeerde het duidelijk te maken dat het een etentje was, geen huwelijksaanzoek. Ik bracht het ter sprake en was opgelucht dat hij begripvol was en dat de boodschap overkwam. In mijn naïviteit dacht ik echter dat de reactie: ik begrijp het en zal gas terugnemen ook daadwerkelijk betekende dat hij het begreep en het rustig aan zou doen.
Silly me.
Dit gesprek werd namelijk gevolgd door epistels aan mijn adres, uitgebreide liefdesverklaringen op Hyves aan zijn vriendin (hiermee werd dus kennelijk ondergetekende bedoeld). Het tweede afspraakje werd ik overladen met een teddybeer, een kaart en een ketting. Uiteraard twijfel ik niet aan de goede bedoelingen van het heerschap in kwestie maar het betrof hier een tweede afspraakje. Ik kon alleen maar denken: Wat heb ik nou weer aan m’n fietsbel hangen?
Ik twijfelde nog aan mezelf en dacht echt dat mijn boodschap niet duidelijk was, dus besloot het niet abstract te houden en recht voor zijn raap te zijn dat ik niet zo hard van stapel wilde lopen. Goed gesprek gehad en de boodschap leek aangekomen.
Wrong again.
Drama all over want zijn liefde (ik zeg ???) werd niet beantwoord etc. Dit was het punt waarop alle sjeu verdwenen was en ik op wellicht onnodig harde wijze mijn ongenoegen uitsprak. Honestly, it wasn’t pretty…
Op dat moment beloofde ik mezelf plechtig dat het echt even schluss is met mannen. Pas als er iemand voorbij komt die echt de moeite waard is ga ik erop af. Voor mij geen spelletje Zwaan-kleef-aan meer.
Blijf erbij dat dit een veilige manier was om iemand te ontmoeten. Maar hou er rekening mee dat smaken onderling verschillen. Misschien houden je vrienden van haring, maar ben jij meer een kibbeling mens. Dus voorzichtig proeven, je weet immers nooit wat voor alien je aan de haak geslagen kunt hebben!
©Nicole de Geus 27-12-2010
Abonneren op:
Posts (Atom)