Assertiviteit. Volgens de van Dale betekent dit: het zichzelf durven zijn. Deze eigenschap staat voor mij gekoppeld aan zelfvertrouwen, durf en een goede dosis relativeringsvermogen, zodat je jezelf en je leven niet zo serieus neemt. Ik kan gelukkig eerlijk zeggen dat ik mezelf durf te zijn, ongeacht of dat tot (plaatsvervangende) schaamte van mijn gezelschap leidt.
Wanneer je een verband legt tussen assertiviteit en daten zou je haast zeggen, dat je met een beetje durf en zelfvertrouwen een heel eind komt. Het is een veelgehoorde klacht onder mijn mannelijke vrienden dat “het altijd maar van hun kant moet komen”. Ze vinden dat vrouwen best initiatief mogen tonen. Dat vinden ze zelfs wel spannend. Zelf moet ik ook niet denken aan zo’n inschikkelijk type die op iedere vraag of voorstel van jouw kant zegt: Wat jij wilt schatje… BRAAK! Mag ik even een teiltje?
Gesterkt hierdoor ga ik met mijn vriendin op stap. We staan aan de bar van een leuke kroeg en een paar meter verderop spot ik ineens een paar grote blauwe kijkers. Hallo daar! Wat zit er nog meer bij? Leuke kop, mooie lach, verzorgd, conclusie: een goede eerste indruk. We hebben oogcontact. Ik lach, hij lacht terug terug. Over de schouders van ons gezelschap wordt een paar glimlachen en knipoogjes over en weer geworpen. Tijd om een praatje te gaan maken. Terwijl mijn vriendin buiten gaat aanpappen met knappe rokende mannen loop ik rustig op Blue Eyes af.
Hij ziet me aankomen en bevriest spontaan. Je ziet zijn lach langzaam van zijn gezicht glijden zich afvragen wat ik doe. Ik heb nog geen ‘hoi’ gezegd of hij kijkt naar me als een konijn in groot licht. Mij lijkt het duidelijk en bijna vertel ik dat ik kom om hem te leren breien maar besluit dat sarcasme op dat moment misschien niet de juiste tactiek is. Ik laat me niet van de wijs brengen en knoop een gesprekje aan. We babbelen wat over koetjes en kalfjes: Hij studeert, woont nog thuis en houdt van auto’s. Hij geeft aan van stoere, zelfstandige vrouwen te houden. Ik vertel over mezelf heb een leuke baan, heb m’n eigen koopwoning en ben aan het sparen voor een Corvette. Naarmate het gesprek vordert zie ik mijn gesprekspartner worstelen om zich een houding te geven. Het is me duidelijk: Assertivimeid heeft weer een teer jongenszieltje gekrenkt met haar directheid. Gelukkig komt mijn vriendin weer binnen dus ik blaas de aftocht en worstel me naar de bar.
Ze reikt me een wijntje aan en we proosten. Vraag mezelf nog even af: Ben ik te direct? Te gebekt zoals mijn vader altijd zegt? Te veeleisend? Je kunt immers van een kwal niet verwachten dat hij gaat lopen… Alsof Stephanie mijn gedachten kan lezen leunt ze naar me toe en zegt: 'Vanzelf vind je er een die niet in z’n broek plast als je hem aanspreekt.' We lachen naar elkaar en proosten. Ik maak alleen nog een mentale memo dat mannen net als vrouwen niet weten wat ze willen. Initiatief tonen (lijken te hebben) is goed, maar het daadwerkelijk hebben is too much. Ach, Mozes zou zich ook ongemakkelijk voelen als die berg ineens op hem afkwam…
©Nicole de Geus 14-02-2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten